Non vou falar de Enrique Bunbury o cantante, senón do meu gato. Bunbury morreu hai uns días, matouno un coche, eu tíñalle dito moitas veces que á estrada non se ía, pero era moi aventureiro e un mal día un coche tropezou con el. A verdade que a súa vida foi un pouco complicada, desde que naceu sempre tivo problemas, anque el sempre os superou, de pequeno sempre tiña os ollos pegadiños e había que lavarllos e despegarllos, despois, non sabemos como, rompeu a punta do rabo e quedoulle torto, na primavera caeu a piscina, non se sabe o tempo que alí botou nadando, cando o viu o meu fillo xa non lle quedaban forzas, ao pouco tempo apareceu un día cun testículo sin pel, pero isto tamén o superou ata que tropezou co coche e xa non puido...
Teño catro gatos máis, pero Bunbury era especial, tiña un caracter moi posesivo, se estaba el comigo non permitía que estivera ninguén máis, cando quería que lle dese masaxes, tiña que darllos xa, ao momento, senón mordíame nas mans; pero a pesar de todo era o meu preferido.