viernes, 28 de noviembre de 2008

Bunbury

Non vou falar de Enrique Bunbury o cantante, senón do meu gato. Bunbury morreu hai uns días, matouno un coche, eu tíñalle dito moitas veces que á estrada non se ía, pero era moi aventureiro e un mal día un coche tropezou con el. A verdade que a súa vida foi un pouco complicada, desde que naceu sempre tivo problemas, anque el sempre os superou, de pequeno sempre tiña os ollos pegadiños e había que lavarllos e despegarllos, despois, non sabemos como, rompeu a punta do rabo e quedoulle torto, na primavera caeu a piscina, non se sabe o tempo que alí botou nadando, cando o viu o meu fillo xa non lle quedaban forzas, ao pouco tempo apareceu un día cun testículo sin pel, pero isto tamén o superou ata que tropezou co coche e xa non puido...
Teño catro gatos máis, pero Bunbury era especial, tiña un caracter moi posesivo, se estaba el comigo non permitía que estivera ninguén máis, cando quería que lle dese masaxes, tiña que darllos xa, ao momento, senón mordíame nas mans; pero a pesar de todo era o meu preferido.

jueves, 27 de noviembre de 2008

Píramo e Tisbe

A Metamorfosis de Ovidio ten gran valor poético e mitográfico tanto polo seu contido, como por ter sido o máis espléndido manual de mitoloxía no que se inspiraron ao longo da historía lexións de artistas como pintores, escultores, músicos... É un dos meus libros preferidos.
No libro IV desta obra está o poema que máis me gusta, "Piramo e Tisbe" que relata a historía de dous amantes cuxas familias eran inimigas, as súas casas só estaban separadas por unha parede a cal tiña unha fenda que lles servía aos amantes para comunicarse a través dela; deciden un día enganar aos guardiáns e reunirse fóra da cidade baixo unha árbore de froitas brancas, unha poderosa moreira situada preto dun frío manancial. Tisbe consigue fuxir e chega ao lugar da cita e séntase baixo a árbore a esperar ao seu amor, chega entón unha leoa que ía beber despois de comer uns bois que matara; ao vela, Tisbe fuxiu e escondeuse nunha cova pero na fuxida perdeu o seu manto, cando a leoa viu o manto rompeuno coa súa boca ensanguentada. Piramo chegou máis tarde e ao ver as pegadas da leoa e o manto cheo de sangue, pensou que a súa amada fora devorada pola fera e desesperado cravouse o seu puñal; o sangue salta a grande altura e as froitas da árbore tinguense de escuro, e a raíz humedecida no sangue, matiza de cor púrpura as moras que colgan. Cando Tisbe decide saír da cova, busca ao mozo e anque está segura que é o lugar, as froitas da árbore fana dubidar pero ve no chan o corpo ensanguentado, recoñece ao seu amor, e dase conta do que pasou (Pyrame quis te mihi casus ademit) "Piramo que desventura me deixou sen ti" (Pyrame, responde! Tua te carissima Thisbe nominat: exaudi vultusque atolle iacentes! ) "Piramo responde, é a túa adorada Tisbe a que te chama, escoita e levanta a túa cabeza abatida" a túa propia man deuche a morte e o teu propio amor, irei tras túa e da túa morte dirase que fun eu a tráxica causa e compañeira e de quen só a morte podía arrancarme nin a morte poderá arrancante de min. Pídolles aos teus pais e aos meus non nos separen e nos soterren na mesma tumba e ti árbore que coas túas pólas das sombra a un corpo só, pronto lla darás a dous, conserva os sinais da nosa ruína e ten sempre froitas negras propias para o luto, en memoria do noso sangue; desesperada suicídase co mesmo puñal. As súas pregarias conmoveron aos seus pais e aos deuses, as froitas da moreira son negruzcas cando están maduras e as súas cinzas descansan nunha única urna baixo a árbore.
Despois de ler o contido de varios blogs no día adicado a muller maltratada eu pensei en escribir isto... Habería que plantar unha moreira cada vez que unha muller é asasinada, por desgraza xa teriamos un bosque inmenso.
Isto só é un desatino dunha muller cincuentona que quere rematar cunha reflexión: Se as mulleres somos as que parimos, as que amamantamos e criamos, que facemos mal para que existan homes que só nos vexan como simples obxectos?. Quen é o culpable de que exista unha sociedade machista? eu estou convencida de que somos as mulleres.

miércoles, 26 de noviembre de 2008

A linguaxe das flores...

Grazas ás flores podemos expresar diversidade de sentimentos, como amor, amizade, respecto, condolencia... Polo que son xa parte esencial de vodas, aniversario, aniversarios, concursos e funerais; nos seus máis variadas cores e formas.
É moi importante entón ter nocións básicas do significado que as flores teñen por cor e especie. Existe unha linguaxe moi propia das flores, da cal a súa difusión foise perdendo no tempo, pero da que aínda podemos rescatar algúns detalles interesantes. Devandita linguaxe coñécese tamén como floriografía, a cal utilizábase amplamente na época vitoriana para enviar mensaxes cifradas...

Para comunicar amor e apasionamiento utilízanse as rosas vermellas, uso que aínda hoxe teñen pois son as rosas máis populares cando de amor romántico se trata, por exemplo, no día de San Valentín. Agora, as rosas brancas, tan utilizadas en vodas, significan pureza, castidade, virtude. Pero se o que se quere é comunicar amizade e devoción, as rosas amarelas son ideais para isto.
Aínda que recordemos que máis aló das rosas, hai unha inmensa variedade de flores que transmiten sentimentos tamén, como o Narciso: recordos ou a Viola tricolor: pensamentos.
Así que a próxima vez que debas mandar un ramo de flores pensa coidadosamente o que desexas transmitir co teu agasallo... ;)

Fonte: Wikipedia

"Reflexións"

Hoxe recibín a revista "Historía" de National Geograpic e na portada en letras destacadas pon "Tutankhamón: El rey desconocido". Eu pregúntome: por quen é descoñecido?, todo o mundo, aínda que non teña nin idea da historía de Exipto, coñece o nome de Tutakhamón. Aínda non tiven tempo de ler o artigo, non obstante, eu opino que se a civilización exipcia foi importante durante case 3000 anos, por que se lle presta tanta atención a un faraón que só estivo no poder 9 anos? tampouco é famoso porque fíxese algo importante. Poida que só se trate de que é do que máis restos se encontraron; entón un home que case non aportou nada a verdadeira historía da súa civilización agora despois de moitos séculos converteuse nunha das referencias máis coñecidas.
Quen lle ía dicir o pobre Tutankhamón que viviu no século XIV a. de C. que no século XXI d. de C. a súa mascara mortuoria ía ocupar as portadas das revistas. Está claro que para todo hai que ter sorte, no caso deste faraón eu pregúntome se el estaría de acordo de que a súa imaxe aparecese con tanta frecuencia nas portadas das revistas.
Eu non me podo nin imaxinar que por calquera broma do destino dentro de XX séculos alguén fose a utilizar os meus restos ou os das persoas que quero como ratas de laboratorio, anque iso me dese unha fama que na miña época non tiven nin quero.

martes, 25 de noviembre de 2008

Campaña contra a pornografía infantil

O meu entorno

Esta é a primeira entrada neste blog, non sei o que sairá, sempre me gustou escribir.Son unha persoa que se expresa mellor escribindo que comunicándose de forma oral.

Vivo en Ourense pero paso máis tempo nunha pequena finca que temos a 8 km.


A vida situoume na cidade pero eu non nacín para vivir nunha colmea, síntome presa, non vexo a hora de fuxir. Non me gusta pasear polas rúas, non soporto ir de compras, non soporto aos "urbanitos" das pequenas cidades que só viven de portas para fóra. O meu son os animais, o campo, as patacas, as cebolas... e por suposto as plantas. Teño un pequeno xardín, vaia máis ben, é un proxecto de xardín, espero conseguir algún día algo bonito. Trato de ter variedade de plantas, pero teño un problema, a finca ten un microclima bastante extremo, no inverno vai moito frío e no verán moita calor, iso fai que moitas variedades de plantas non soporten o inverno e todos os anos eu non teño máis remedio que repoñelas. A semana pasada estiven plantando anémonas e tulipáns.


Agora tócame falar dos meus cabalos, Morocho e Khalil, son dous poldros de 3 anos e medio que naceron a mesma noite de dúas eguas irmás que vendemos o ano pasado. Morocho ( hispanoárabe, tordo) é un mangallón, nobrete que non é consciente da magnitude do seu corpo e non sabe medir as súas forzas, as veces danos algúns sustos soltándose da corda cando vai ao monte, pero ao darse conta do que fai, volve como si fose un neno que fixo unha trasnada a pedir perdón. Khalil (o meu Khalil) é coma un bonequiño, árabe, alazán moi intelixente pero tamén moi dócil.

Todos os días imos sacalos ao prado ás mañás e metelos á noite. En setembro e outubro estiveron na Hípica de Coles para que os domaran e poder montalos, pero eu quedei moi enfada coa xente que está encargada dese lugar, non me parece que sexa xente seria, poucas veces cheguei a ver aos cabalos que estivesen coas cortes limpas e a última semana que estiveron ao chegar encontreime coa sorpresa de que á Khalil o tiñan amarrado cunha corda nun cortello todo cheo de auga, onde teñen aos pobres ponis todo o ano, ao chamarlles a atención por terme ao cabalo daquela maneira, resulta que a razón era que como o meu cabalo era moi dócil, estaba alí porque non tiñan sitio, na corte do Khalil estaba un cabalo que era moi malo; ao meu cabalo como é bo amárrano cunha corda nun sitio fedorento...

Xa pasou... e eu non penso volver alí, porque nin son profesionais nin teñen idea de como se tratan aos animais.


Noutro momento falarei dos meus cans e gatos