viernes, 6 de marzo de 2009

Esquerda, esquerda, dereita, dereita, adiante, atrás...

Hoxe cando escoitaba as novas pola mañanciña veume a cabeza aquel baile dos anos sesenta que se chamaba "A Yenka"; esquerda, esquerda, dereita, dereita, adiante, atrás un, dous, tres...e volta a comezar.
O señor FeijÓO9 novo presidente da Xunta, grazas a que moitos galegos dicidiron darlle a maioría absoluta, anunciou "que cumprirá a promesa que fixo en campaña de que sexan os pais os que elixan a lingua de estudos dos seus fillos de 0 a 3 anos. Adiantou que acabará coas galescolas e que derrogará o decreto de ensinanza, de xeito que desaparece a política da implantación progresiva do galego no ensino. Con estas medidas, dá o primeiro paso atrás dende a chegada da democracia na normalización do galego e incluso retrocede na política lingüística que marcou Manuel Fraga" Xornal.com
Que nos pasa aos galegos? Nunca imos poder liberarnos de todos eses complexos que arrastramos ao longo da historia? Quen lle ía dicir a "Católica" que seis séculos despois aínda seguiriamos arrastrando a condea por apoiar á Beltranexa?
Un pobo que perde as súas raíces deixa de ser pobo, iso sabíao ben a Sabela por iso desterrou aos nosos nobres e mandou para aquí aos nobres que non coñecían o galego para que o pobo que sempre mira cara aos ricos tivese vergoña de falar galego.
Ten o señor FeijÓO9 algún complexo por ser galego, segundo teño entendido é dos Peares, o pobo dos catro concellos e de dúas provincias (Ourense e Lugo), eu aínda nunca o escoitei falar en galego correcto, todo o máis que chegou foi falar en "castrapo".
Que mal hai en que os nosos nenos dominen o galego e o castelán? Non é unha persoa máis culta, cantos máis idiomas saiba?.
Non se trata de deixar de lado o castelán, é a lingua do Estado, pero o Galego é o noso. De que nos serve ser galegos se non coñecemos a nosa lingua?.
Eu penso que os extremismos non son bos, da igual que sexan de dereitas como de esquerdas, pero este "nacionalismo español" eu opino que non é nada bo.

jueves, 5 de marzo de 2009

A cadela Xena



Xena é máis pillabana que o pardal de Catulo.
Xena é máis pura que o bico dunha pomba.
Xena é máis cariñosa que todas as persoas.
Xena é máis preciosa que as perlas da India.
Xena é a miña cadela, o meu deleite.
Se se queixa, penso que fala.
Sente a tristeza e o gozo.
Apoiada sobre o colo, recóstase e colle o sono,
de xeito que se oe roncar.
Para que o día supremo non ma roube do todo,
retrateina co meu pequeno móbil:
na foto veredes unha Xena tan semellante,
que nin ela mesma é tan parecida a si mesma.
Nunha palabra: se pos á Xena a carón do seu retrato,
ora pensarás que as dúas son a de verdade,
ora pensarás que as dúas son o seu retrato.

Tomei a liberdade de adaptar algúns versos do epigrama de Marcial "A cadeliña Isa" para dedicarllo a miña Xena.

lunes, 2 de marzo de 2009

Algunhas das miñas fobias

Dos meus primeiros anos de escola lembro algo que ao longo dos anos nun puiden deixar atrás, era unha imaxe moi peculiar, un debuxo onde se representaba unha ponte moi alta con dez arcos pola que ía pasando a xente e os arcos abríanse segundo o pecado que se cométese e víase como caía a xente desde alto da ponte cara ao abismo. Non sei porque esa imaxe me marcou tanto, pero aínda agora hai días que soño con ela, teño verdadeiro pánico ás pontes, podo pasar por elas pero nunca mirar cara a abaixo.
Outra cousa que tamén me marcou para a toda vida foi a afección que tiña a mestra a quedar ben coa xente da aldea; resultas que naquela época cando morría alguén, tiñan ao defunto na casa e os veciños ían a facerlle compaña aos familiares; a mestra levábanos aos rapaces a rezar o rosario, alí diante do defunto, coa caixa aberta para que o vísemos, ela, a mestra, non entraba porque dicía "a mi me impresiona mucho y me pongo nerviosa". Lembro que eu pasaba moitísimo medo, despois soñaba durante varios días, ata que volvía a morrer outro veciño e eu tiña que pasar polo mesmo. Algunha vez intentei rebelarme e non entrar na casa do defunto, lembro que unha vez senteime nas escaleiras e a mestra fíxome levantar e entrar na casa tirándome do pelo, pero ela quedou fóra.
Agora moi preto dos sesenta, aínda sigo a ter un medo terrible aos mortos, non podo ir a un cemiterio soa e a pesar de que son consciente de que os mortos non poden facerme mal algún, sigo a ter moitísimo medo, tanto que lle pedín aos meus que cando eu morra non quero ir para ningún cemiterio, non teño medo a morte, pero si encontrarme entre os mortos.