viernes, 22 de mayo de 2009

Esta é a número CEN









SON FOTOS FEITAS POR MIN, NO MEU ENTORNO, PARA TODOS OS QUE TEÑEN A PACIENCIA DE LER O QUE ESCRIBO.
PODEDES COLLER AS QUE QUEIRADES SON TODAS PARA VÓS

miércoles, 20 de mayo de 2009

A Xoaniña


imaxe tomada de internet

Xoaniña / barrosiña/ costureira/ maruxiña/ papasol/ papoia/ reirrei/ voaniña/ voíña.

A propiedade e natureza da xoaniña é que cando unha persoa a colle e a pon sobre a man estendida, a xoaniña comeza a percorrer os dedos da man un a un, dende o polgar ata o maimiño, mentres que a persoa lle canta unha cantiga; pero se para de cantar, a xoaniña comeza a voar e foxe, quedando un arrecendo moi forte na man.

Pola xoaniña debemos entender o amor, que cando chega onda nós comeza a percorrernos a man , isto é, os cinco dedos, é dicir, os cinco sentidos, e nós cantamos, ou sexa, somos felices Pero se, cando nos percorre os cinco sentidos, nós deixamos de cantar, é dicir, de arrolar o amor, entón o amor foxe, e queda un arrecendo moi forte na man, e dicir, queda unha tristura cun cheiro a xofre moi forte no corazón da persoa, segundo Ovidio escribiu: " Mentres o amor é novo, é vacilante; co uso aumenta a súa forza: se o alimentas axeitadamente farase firme co tempo", que é como se dixese: "se lle cantas".

Texto copiado de "Libellus de natura animalium"

Ditos e cancións galegas:

Xoaniña de Deus, cóntame os dedos e vaite con Deus.

Voa, voa, voaniña
que che dou pan e sardiña,
a sardiña está no mar
e o pan no altar.

Xoaniña, voa, voa
que teu pai vai en Lisboa
e a túa nai no Porriño
e cando veña tráeche un boliño.

Xoaniña, voa, voa
que teu pai vai en Lisboa
e túa nai coas vacas
e tráeche unhas poucas papas.

Papasol/catasol, papasol/catasol,
dille a teu pai
se mañá vai sol ou non.

martes, 19 de mayo de 2009

Safo





Safo foi a mestra do canto lesbio monódico acompañado de lira. A súa experiencia persoal era o contido da súa poesía. Safo falaba do seu propio mundo na maior parte dos seus poemas e é a voz dunha muller amante a que escoitamos.



31 L-P

Paréceme o igual dun deus, o home
que fronte a ti senta, e tan preto,
escóitate absorto falarlle con dozura
sorrirlle con amor

Iso, non minto, non, sobresáltame
dentro do peito o corazón; pois cando
te miro un só instante, xa non podo
dicir nin unha palabra,

a lingua conxélaseme, e un sutil
lume non tarda en percorrer a miña pel,
os meus ollos non ven nada, e o oído
zóame, e unha suor

fría cóbreme, e un tremor axítame
todo o corpo, e estou, máis que a herba,
pálida, e sinto que me falta pouco
para quedarme morta.

lunes, 18 de mayo de 2009

Boa viaxe Mario Benedetti



Estados de ánimo


Unhas veces síntome

como pobre outeiro
e outras como montaña
de cumes repetidos.

Unhas veces síntome
como un cantil
e noutras como un ceo
azul pero afastado.

Ás veces un é
manancial entre rochas
e outras veces unha árbore
coas derradeiras follas.
Pero hoxe síntome apenas
como lagoa insomne
cun embarcadoiro
xa sen embarcacións
unha lagoa verde
inmóbil e paciente
conforme coas súas algas
os seus liques e os seus peixes,
sereno na miña confianza
confiando en que unha tarde
te achegues e te mires,
te mires ao mirarme.

versión orixinal

Unas veces me siento
como pobre colina
y otras como montaña
de cumbres repetidas.

Unas veces me siento
como un acantilado
y en otras como un cielo
azul pero lejano.

A veces uno es
manantial entre rocas
y otras veces un árbol
con las últimas hojas.
Pero hoy me siento apenas
como laguna insomne
con un embarcadero
ya sin embarcaciones
una laguna verde
inmóvil y paciente
conforme con sus algas
sus musgos y sus peces,
sereno en mi confianza
confiando en que una tarde
te acerques y te mires,
te mires al mirarme.

A Rula / rola



En primavera chega a rula ata Galicia procedente da África subsahariana.
Chega para buscar parella e para rular. En setembro regresan para África para pasar o inverno.
É común ver a rula, ó mencer ou no solpor, case sempre en parellas ou en pequenos grupos, comendo sementes nas beiravías das estradas ou mesmo no medio delas. Moitas veces están tan ocupadas comendo, que dan a impresión de que non ven os coches, pero sempre saben erguer o voo no momento axeitado.
As rulas forman parellas estables durante todo o tempo que pasan connosco. Fan quendas para chocar os ovos, danlle aos ruliños o leite que os dous fabrican no bucho, e por se fora pouco, arrúlanse suavemente para demostrar o seu intenso apaixonamento.

Segundo o "Libellus de natura animalium" (Libriño sobre a natureza dos animais) Un bestiario medieval a natureza da rula:

É tal a natureza da rula que se lle acontece que perde o seu compañeiro, non bebe nunca máis auga clara, nin se pousa en póla verde.

"Talis est turturis propietas quod si contingat quod amittit socium, non potat plus aquam claram, nec ponit se in viridi ramo".

Refraneiro: Cando a ruliña rula colle o foliño e vai sementar
Cando a rula oias rular colle o liño/ millo e vai sementar


Meu/miña rul@/ruliñ@! expresión cariñosa galega