viernes, 28 de agosto de 2009

Tanto e tanto nos odiamos


Ai peras da miña pereira!!!


Aí vai unha de Rosalia de Castro, Follas Novas, Libro 4º (Da Terra)


«Tanto e tanto nos odiamos,
tanto e tan mal nos quixemos que por non verme morriches, e desde que morriches alento. Mais agora tócame a min tamén, marchar; e di o crego que che perdoe, pois logo a xuntarnos volveremos. O crego volveuse tolo! xuntarnos!... nunca máis, penso; que se ti estas onda Deus eu penso ir xunto ao demo.»
Isto unha vella viúva,
e testana como un carneiro, falaba do seu defunto xa dos bichocos comesto; e en tanto que así falaba, tamén ela ía morrendo. Mais din que o defunto e ela atopáronse nos infernos man a man, e cobado a cobado como dous bos compañeiros.
—Conque estás aquí? díxo
lle entón a vella ao vello, pois voume a onde está Deus xa que ti estás onda o demo.

E sen saberse por onde
colleu dereitiña ao ceo; mais topou fechada a porta, que lla fechara San Pedro.

—Prum! ¡prum! abride, que son eu! falou a vella moi recio. —Non hai, respondeu o Apóstolo apertando o tarabelo. —Coida que xurei non estar onda el estea, meu San Pedro... —Non hai, repetiulle o Santo, índose inda máis a dentro. —Por vida das vosas chaves, que facedes un bo porteiro, e que roncades!... xa se ve... como estades satisfeito!.. Mais eu xurei, e Deus manda que un cumpra os seus xuramentos; a terceira vez!... abrides? —Nin ás tres nin aos trescentos, a muller vaia onda o home, ao inferno, anda ao inferno con el, por sempre xamais! —Poche! meu santo San Pedro, que ben deixas coñecer que andaches sempre ceibo, que nunca fuches casado nin na terra nin no ceo! todiñas as comenencias para vós quixestes, demo! e a min non me dás ningunha?... pois ves que eu tamén as quero. se aló con cadea andei en tela agora non penso, que todo coa morte acaba segundo predican os cregos. unha vez nos separamos, eu e o meu home, e por certo que foi para sempre... e, está dito!, pois son testana, se sodes testán. Que non me queres na gloria? pois xurei non ir ao inferno onde el está, e acabouse, e non hai que falar máis disto. Que habedes de facer de min? irei ao limbo dos nenos? Váiame! que estou deles ata a a punta dos cabelos. —¡Carafio, coa muller esta! dixo enfadado San Pedro, que se non fose por Deus... —Bah, señor, deixádevos diso e permíteme que pase... —Non, non e non. Caramelos! Fóra de aquí... e ¡pum! botouna dereitiño cara ao inferno. —Que o xurei! e o teño dito... berraba a vella... non entro. Señor, Señor... Sursum corda, aquí estou, e aquí me quedo. E quedouse, si, quedouse: onde? non se sabe certo, nin se foi porque a oíse Deus ou porque non a quixo o demo. Só se sabe, ben sabido, que anda nas ás do vento, metendo medo aos rapaces nas negras noites de inverno; encelando namorados, desfacendo casamentos, indispoñendo matrimonios... por que non a levou San Pedro? que agora anda ceiba e ben ceiba para meternos no inferno. Poñédelle a figa, mociñas, se queredes ter casamento, que onde ela estea, nin un home toparedes para un remedio.


Versión en castellano

«Tanto y tanto nos odiamos, tanto y tan mal nos quisimos que por no verme te moriste, y desde que moriste respiro. Pero ahora me toca a mí también, marchar; y dice el cura que te perdone, pues luego volveremos a juntarnos. ¡El cura está loco! ¡juntarnos!... ¡nunca más!, pienso; que si tu estás junto a Dios yo pienso ir junto al diablo.»

 
Esto una vieja viuda y terca como un carnero, hablaba de su difunto ya de los bichos comido; y mientras así hablaba, también ella se estaba muriendo. Pero dicen que el difunto y ella se encontraron en los infiernos mano a mano, y codo a codo, como dos buenos compañeros.

-¿Conque estás aquí? -le dijo entonces la vieja al verlo, pues me voy a donde está Dios puesto que tú estás junto al diablo?
Y sin saber por donde se marchó derechita al cielo; pero encontró cerrada la puerta, que se la había cerrado San Pedro.

-¡Prum! ¡prum! abrid, que son yo! habló la vieja muy fuerte.
-¡No hay! -respondió el Apóstol- asegurando la clavija.
-Piensa que juré no estar donde él esté, San Pedro...
No hay!- le repitió el Santo, yéndose aun más a dentro.
-Por la vida de vuestras llaves, que sois un bueno portero, y ¡qué roncais!... ya se ve... ¡cómo estáis de satisfecho!.. pero yo juré, y Dios manda que uno cumpla sus juramentos; ¡la tercera vez! ... ¿abrís?
-Ni a las tres ni a las trescientas, la mujer que vaya junto al hombre, ¡al infierno, vete al infierno con él, por siempre jamás!
-¡Por favor! mi santo San Pedro, que bien dejaste conocer que anduviste siempre libre, que nunca te casaste ni en la tierra ni en el cielo! toditas las conveniencias para vos quisisteis, ¡diablos! y a mí ¿no me das ninguna?...pues ya ves que yo también las quiero...Si allá con cadena anduve tenerla ahora no pienso, que todo con la muerte acaba según predican los curas. Una vez nos separamos, yo y mi hombre, por cierto que fue para siempre jamás... y ¡está dicho!, pues soy terca, si sois terco. ¿Qué no me quieres en la gloria? pues juré no ir al infierno donde él está, y se acabó, y no hay que hablar más de esto. ¿Qué vais hacer conmigo? ¿Iré al limbo de los niños?. ¡Vaya! que ya estoy de ellos hasta la punta de los cabellos?.
-¡Caramba, con la mujer esta!- dijo enfadado San Pedro, que si no hubiese sido por Dios...
-¡Bah!, señor, dejaros de eso y permíteme que pase...
-No, no y no. ¡Caramba! fuera de aquí... y ¡pum! la echó derechita hacia el infierno.
-¡Que lo juré! Ya se lo he dicho... -chillaba la vieja... no entro. Señor, Señor... "Sursum corda", aquí estoy, y aquí me quedo.

Y se quedó, sí, se quedó: ¿dónde? no se sabe cierto, ni sí fue porque la oyera o porque no la quiso el diablo. Sólo se sabe con certeza que está en las alas del viento, asustando a los niños, en las negras noches de invierno; encelando novios, deshaciendo casamientos, indisponiendo matrimonios... ¿por qué no la llevó San Pedro? que ahora está libre y bien libre para meternos en el infierno.
Ponedle la figa, mocitas, sí queréis tener casamiento, que donde ella esté, ningún hombre encontraréis para un remedio.









miércoles, 26 de agosto de 2009

PARA QUE SERVE O GALEGO?



Este video collino do blog http://www.blogoteca.com/acutareiradalaracha/index.php

martes, 25 de agosto de 2009

A bolboreta e o caracol




É caghadiña ao seu pai



Galescola por Galiña Azul, Ghaliña?, Pita?, Churra?. (Casares escribiu un CONTO con ese titulo ???????)

Os conselleiros de Educación e de Traballo din que “o cambio de imaxe era necesario para desideoloxizar e despolitizar (Ja,ja,ja...) as aulas".

Educación recoñece que estuda segregar por lingua.



Aí vai unha fábula de Samaniego


Aínda que te elevou a fortuna desde o lixo aos cornos da lúa, se falas, Fabio, ao humilde con desprezo tanto como es grande serás necio. Que! Irrítaste? Oféndete a miña linguaxe? «Non se fala dese modo a un personaxe.» Pois fai conta, señor, que non me oíches, e escoita a un Caracol. Vaia de chiste

Nun fermoso xardín, certa mañá,
púxose moi oufana
sobre a branca rosa
unha recen nada Bolboreta.
O sol resplandecente
desde o seu claro oriente
os raios espallaba;
ela, á súa luz, as ás estendía,
só porque envexasen as súas cores
manchadas aves e pintadas flores.
Esta frívola, vaidosa de beleza,
ao volver a cabeza,
viu moi preto de si, sobre unha póla,
a un pardo Caracol. A bela dama,
irritada, exclamou: «Como, groseiro,
ao meu lado te achegas? Xardineiro,
de que serve que teñas con coidado
o xardín cultivado,
e garde o teu desvelo
a rica froita do rigor do xeo,
e os tenros botóns das plantas,
se emporca e come todo canto plantas
este vil Caracol de baixa esfera?
Ou o matas ao instante, ou vaia fóra»

«Quen agora te oíse,
se non te coñecese,
respondeu o Caracol, na miña conciencia,
que puidese tremer na túa presenza.
Mais dime, miserable criatura,
que acabas de saír do lixo,
podes negar que aínda non hai catro días
que gustosa adoitabas
como humilde réptil andar comigo,
e eu facíache honra en ser o teu amigo?
non é tamén evidente
que es por liña recta descendente
das eirugas, pobres fiandeiras,
que, mirándose en coiros,
das súas tripas fiaban e tecían
un fardo, en que no inverno se metían,
como ti te metiches,
e aínda non hai catro días que saíches?
pois se esta foi a túa orixe e a túa casa;
por que a túa arroutada se excede
a desprezar a un caracol honrado?»

O que ten de vidro o seu tellado, isto logra de bo con tirar as pedradas ao alleo.




Versión en castellano

Galescola por Gallina Azul, Ghaliña?, Pita?, Churra?. (Casares escribió un CUENTO con ese título ????????)

Los "conselleiros" de Educación y de Trabajo dicen que "el cambio de imagen era necesario para desideoloxizar y despolitizar (Ja,ja,ja...) las aulas".

Educación reconoce que estudia segregar por lengua.


Una fábula de Samaniego

La mariposa y el caracol (versión original)

Aunque te haya elevado la fortuna desde el polvo a los cuernos de la luna, si hablas, Fabio, al humilde con desprecio tanto como eres grande serás necio. ¡Qué! ¿Te irritas? ¿Te ofende mi lenguaje? «No se habla de ese modo a un personaje.» Pues haz cuenta, señor, que no me oíste, y escucha a un Caracol. Vaya de chiste

En un bello jardín, cierta mañana,
Se puso muy ufana
Sobre la blanca rosa
Una recién nacida Mariposa.
El sol resplandeciente
Desde su claro oriente
Los rayos esparcía;
Ella, a su luz, las alas extendía,
Sólo porque envidiasen sus colores
Manchadas aves y pintadas flores.
Esta vana, preciada de belleza,
Al volver la cabeza,
Vio muy cerca de sí, sobre una rama,
A un pardo Caracol. La bella dama,
Irritada, exclamó: «¿Cómo, grosero,
A mi lado te acercas? Jardinero,
¿De qué sirve que tengas con cuidado
El jardín cultivado,
Y guarde tu desvelo
La rica fruta del rigor del hielo,
Y los tiernos botones de las plantas,
Si ensucia y come todo cuanto plantas
Este vil Caracol de baja esfera?
O mátale al instante, o vaya fuera.»
«Quien ahora te oyese,
Si no te conociese,
Respondió el Caracol, en mi conciencia,
Que pudiera temblar en tu presencia.
Mas dime, miserable criatura,
Que acabas de salir de la basura,
¿Puedes negar que aún no hace cuatro días
Que gustosa solías
Como humilde reptil andar conmigo,
Y yo te hacía honor en ser tu amigo?
¿No es también evidente
Que eres por línea recta descendiente
De las orugas, pobres hilanderos,
Que, mirándose en cueros,
De sus tripas hilaban y tejían
Un fardo, en que el invierno se metían,
Como tú te has metido,
Y aún no hace cuatro días que has salido?
Pues si éste fue tu origen y tu casa;
¿Por que tu ventolera se propasa
A despreciar a un caracol honrado?»

El que tiene de vidrio su tejado, esto logra de bueno con tirar las pedradas al ajeno.