As primeiras abelás.
Aí vai unha de F. Nietzsche
a bo paso camiño vai adiante,
e vai deixando atrás sen pesadume
o fondo val, o escarpado cume.
A noite é bela, pero que lle importa?
Por nada o seu lixeiro paso acurta,
aínda que non saiba, pobre peregrino,
onde o ha de levar o seu camiño.
De súpeto unha ave canta. Oh, ave, dime:
Que é o que fas? Di, por que me oprime
a túa voz o meu corazón e detesme?
Dime por que derramas nas miñas tempas
ese sopor tan doce que así liga
os meus sentidos e, oíndote, obrígame
a suspender a miña marcha. A que me chamas
co teu chiar, oculto entre as ramas?
O bo paxaro cala, e di así:
Non, camiñante; non te chamo a ti;
desde este cume, en trémulos gurgullos
a femia chamando estou dos meus desexos.
Que che importa? Soñando sempre nela,
para min non só é a noite bela.
Que che importa? No mundo sempre errante,
non te has de deter un só instante.
Aínda inmóbil estás? Ai, peregrino!
Que se che dá do meu cantar divino?
Calou o bo paxaro e pensou para si;
Que lle importa a miña doce melodía?
Que fai aquí
sen moverse aínda?
Non te deteñas, pobre camiñante;
Sempre adiante vai, sempre adiante.
F. Nietzsche: El caminante
A través de la noche el caminante
a buen paso camino va adelante,
Y va dejando atrás sin pesadumbre
el hondo valle, la escarpada cumbre.
La noche es bella, pero ¿qué le importa?
por nada su ligero paso acorta,
aunque no sepa, pobre peregrino,
a donde ha de llevarle su camino.
De pronto un ave canta. Oh, ave, dime:
¿Qué es lo que haces? Dí, ¿por qué me oprime
tu voz mi corazón y me detienes?
Dime por qué derramas en mis sienes
ese sopor tan dulce que asi liga
mis sentidos y, oyéndote, me obliga
a suspender mi marcha. ¿A qué me llamas
con tu trinar, oculto entre las ramas?
El buen pájaro calla, y dice así:
No, caminante; no te llamo a ti;
desde esta cumbre, en trémulos gorjeos
la hembra llamando estoy de mis deseos.
¿Qué te importa? Soñando siempre en ella,
para mi solo no es la noche bella.
¿Qué te importa? En el mundo siempre errante,
no te has de detener un solo instante.
¿Aún inmóvil estás? ¡Ah, peregrino!
¿Qué se te da de mi cantar divino?
Calló el buen pájaro y pensó para si;
¿Qué le importa mi dulce melodía?
¿Qué hace aqui
sin moverse todavia?
No te detengas, pobre caminante;
siempre adelante ve, siempre adelante.