martes, 1 de septiembre de 2009

O camiñante



Este si que é un tomatazo. Saía o outro día na Galega unha muller que tiña tomates de 800 gr na horta, dicía que era grazas ao esterco de galiña e de coello. Está clariño que é moito mellor o do Khalil e o do Morocho, aquí está a proba.



As primeiras abelás.


Aí vai unha de F. Nietzsche

A través da noite o camiñante

a bo paso camiño vai adiante,

e vai deixando atrás sen pesadume

o fondo val, o escarpado cume.

A noite é bela, pero que lle importa?

Por nada o seu lixeiro paso acurta,

aínda que non saiba, pobre peregrino,

onde o ha de levar o seu camiño.

De súpeto unha ave canta. Oh, ave, dime:

Que é o que fas? Di, por que me oprime

a túa voz o meu corazón e detesme?

Dime por que derramas nas miñas tempas

ese sopor tan doce que así liga

os meus sentidos e, oíndote, obrígame

a suspender a miña marcha. A que me chamas

co teu chiar, oculto entre as ramas?

O bo paxaro cala, e di así:

Non, camiñante; non te chamo a ti;

desde este cume, en trémulos gurgullos

a femia chamando estou dos meus desexos.

Que che importa? Soñando sempre nela,

para min non só é a noite bela.

Que che importa? No mundo sempre errante,

non te has de deter un só instante.

Aínda inmóbil estás? Ai, peregrino!

Que se che dá do meu cantar divino?

Calou o bo paxaro e pensou para si;

Que lle importa a miña doce melodía?

Que fai aquí

sen moverse aínda?

Non te deteñas, pobre camiñante;

Sempre adiante vai, sempre adiante.
Versión en castellano

F. Nietzsche: El caminante

A través de la noche el caminante

a buen paso camino va adelante,

Y va dejando atrás sin pesadumbre

el hondo valle, la escarpada cumbre.

La noche es bella, pero ¿qué le importa?

por nada su ligero paso acorta,

aunque no sepa, pobre peregrino,

a donde ha de llevarle su camino.

De pronto un ave canta. Oh, ave, dime:

¿Qué es lo que haces? Dí, ¿por qué me oprime

tu voz mi corazón y me detienes?

Dime por qué derramas en mis sienes

ese sopor tan dulce que asi liga

mis sentidos y, oyéndote, me obliga

a suspender mi marcha. ¿A qué me llamas

con tu trinar, oculto entre las ramas?

El buen pájaro calla, y dice así:

No, caminante; no te llamo a ti;

desde esta cumbre, en trémulos gorjeos

la hembra llamando estoy de mis deseos.

¿Qué te importa? Soñando siempre en ella,

para mi solo no es la noche bella.

¿Qué te importa? En el mundo siempre errante,

no te has de detener un solo instante.

¿Aún inmóvil estás? ¡Ah, peregrino!

¿Qué se te da de mi cantar divino?

Calló el buen pájaro y pensó para si;

¿Qué le importa mi dulce melodía?

¿Qué hace aqui

sin moverse todavia?

No te detengas, pobre caminante;

siempre adelante ve, siempre adelante.


domingo, 30 de agosto de 2009

Vai parar isto algunha vez?


Para Laura

Ao fin apareceu o cadáver de Laura Alonso, os seus amigos e veciños levaban unha semana buscando polos montes de Toen e ao fin atoparon o que ninguén desexaba, o corpo da moza.

Aquí en Ourense, onde case todos nos coñecemos, polo menos de vista e que parece que nunca pode suceder nada do que escoitamos na tele que pasa acotío noutros lugares.

Din os xornais que detiveron a súa antiga parella. Como alguén pode matar a quen ama ou amou?

Que está ocorrendo? Que é o que está a pasar nesta sociedade, onde as vidas humanas xa non valen nada? Isto que está a pasar xa non é normal, todos os días morre unha muller dunha forma ou doutra pero sempre a mans dun home.

Hoxe dicíame unha das miñas fillas "mira, mamá, hoxe saír cun home é máis perigoso que xogar á ruleta rusa, as mulleres tiñamos que facernos un seguro de perigosidade cada vez que se nos achega un home".


E eu pregunto, xa non se pode fiar un de ninguén? Que é o que fai que un home se converta nun monstro?
Alguén sabe como se pode pór fin a todo isto???




Versión en castellano

Al final apareció el cadáver de Laura Alonso, sus amigos y vecinos llevaban una semana buscando por los montes de Toen y al final encontraron lo que nadie deseaba, el cuerpo de la chica.

Aquí en Ourense, donde casi todos nos conocemos, por lo menos de vista y que parece que nunca puede suceder nada de lo que escuchamos en la tele que pasa a todas horas en otros lugares.


Dicen los periodicos que detuvieron a su ex novio. ¿Cómo alguien puede matar a la persona que ama o amó?

¿Qué está ocurriendo? ¿Qué es lo que está a pasar en esta sociedad, donde las vidas humanas ya no valen nada?

Esto que está pasando ya no es normal, todos los días muere una mujer de una forma o de otra pero siempre a manos de un hombre.


Hoy me decía una de mis hijas "
mira, mamá, hoy salir con un hombre es más peligroso que jugar a la ruleta rusa, las mujeres teníamos que hacernos un seguro de peligrosidad cada vez que se nos acerca un hombre".

Y yo pregunto, ¿ya no se puede fiar uno de nadie? ¿Qué es lo que hace que un hombre se convierta en un monstruo?

¿¿¿Alguien sabe como se puede poner fin a todo esto???