E mentres o presidente da Xunta di que iso non lle interesa o que lle interesa a el é " o cupo da leite".
Que será iso???
En Galicia/Galiza (os dous son válidos segundo a RAG) as vacas dan "O leite" en masculino, e os da UE impóñennos unha "Cota". Polo tanto repita señor Feijóo "Cota do leite" Que ben!, xa coñecemos dous vocábulos máis do galego.
A ver se tamén coñecemos agora ao señor Crespo. Versión en castelán
Isto copieino da web http://www.rios-galegos.com/ave8.htm
"Áxil, titiriteira, é todo un espectáculo vela ao redor das vacas ou no río collendo mosquitos. Unha marabilla. É a elegancia feita paxaro. Quen non coñece este paxaro?. É dos poucos que camiña sen dar saltos, se quere... pode perfectamente pararse no aire se lle da a gana, totalmente queda."(e isto tamén o copiei no mesmo sitio)
Na entrada "O can perdido", María Jesús do blog "Pararela de Coles" nos comentarios indicábame que me esquecera da "lavandeira" paxariño. Iso deume a idea desta entrada.
->Na mitoloxía galega a Lavandeira ou Paxaro da Neve socorreu a Cristo cando estaba cravado na cruz, levándolle unha pinga de auga no pico. Xesús agradeceullo concedéndolle o poder de facer feliz á rapaza que lle bote por riba unha gota de auga na mañanciña do día de San Xoán.
A lavandeira da noite
Era unha noite de lúa, Era unha noite clara, Eu pasaba polo río, da volta da muiñada! Topei unha lavandeira Que lavaba ao par da agua Ela lavaba no río, E unha cántiga cantaba: Moza que vés do muíño, Moza que vas pola estrada. Axúdame a retorcer A miña saba lavada. Desaparece a lavandeira Como fumeira espeirada Onde as sabas tendera Poza de sangue deixara! Era unha noite de lúa, Era unha noite clara
-> As "Lavandeiras" segundo a mitoloxía son mulleres vellas, de rostro seco e enrugado que viven nas fontes. Acostúmanse a ver de noite lavando. Se alguén pasa, convídano a torcer a roupa. Se o camiñante acepta, ten que procurar non torcer a roupa no mesmo sentido ca elas, pois, se o fai, as desgrazas sucederanse e mesmo pode morrer. A roupa que lavan está manchada de sangue que nunca se vai. Crese que son espíritos de mulleres mortas no parto, das que abortaron, ou tamén de nenos mortos sen bautizar. Velas é de mal agoiro.
Tradución ao castelán
"Ágil, titiriteira, es todo un espectáculo la ves alrededor de las vacas o en el río cogiendo mosquitos. Una maravilla. Es la elegancia hecha pájaro. ¿Quien no conoce este pájaro?. Es de los pocos que camina sin dar saltos, se quiere... puede perfectamente pararse en el aire si le da la la gana, totalmente quieta."
->En la mitología gallega la Lavandeira o Pájaro de la Nieve socorrió a Cristo cuando estaba clavado en la cruz, llevándole una gota de agua en el pico. Jesús se lo agradeció concediéndole el poder de hacer feliz a la moza que le eche, tirando desde lo alto, una gota de agua en la madrugada del día de San Juan.
"Era una noche de luna
Era una noche clara
Yo pasaba por el río
De vuelta de la molienda
Me encontré con una lavandera
Que lavaba cerca del agua
Ella lavaba en el río y una cantiga cantaba:
Moza que vienes del molino
Moza que vas por la carretera
Ayúdame a retorcer
Mi sábana lavada
Desaparece la lavandera
como humo esparcido
donde había tendido las sábanas
había dejado un pozo de sangre
era una noche de luna
era una noche clara".
->Las "Lavandeiras" según la mitología son mujeres viejas, de rostro seco y arrugado que viven en las fuentes. Se acostumbra a verlas de noche lavando. Si alguien pasa, lo invitan a retorcer la ropa. Si el caminante acepta, tiene que tratar de no retorcer la ropa en el mismo sentido que ellas, pues, si lo hace, las desgracias se sucederán e incluso puede morir. La ropa que lavan está manchada de sangre que nunca se borra. Se cree que son espíritus de mujeres muertas en el parto, de las que abortaron, o también de niños muertos sin bautizar. El verlas es de mal augurio.