jueves, 5 de noviembre de 2009

O medo



Sempre fun moi medrosa, aló na prehistoria, cando era nena combatía o medo cantando, isto ocorreu mentres non me dei conta do mal que o facía.
Este poema describe moi ben o que eu sentía, a vella do poema para min era a voz da miña avoa que dende que a perdín xamais me abandoou o medo.


Cando o corvo da noite se pousaba
nas derradeiras luces do solpor
os meus ollos de neno
enchíanse de bágoas e de lóstregos.

O vento que fungaba nas vereas
era un home langrán envolto en brétema
cun fol ó lombo para levar meniños

As árbores semellaban
pantasmas de cabalos desbocados
galopando os eidos.

Un medo que me viña
das raíces do mundo
tremíame no sangue,

Pasaba o xornaleiro asubiando
con dous luceiros prendidos na aixada,
e eu tiña medo.

Pasaba o cazador
con abafantes cans
arrecendendo a toxos e carqueixas
e eu tiña medo.

Pasaban de ruada os fortes mozos
que voltaron da guerra tan contentos,
e eu tiña medo.

Ao pasar ó meu lado e verme os ollos,
alporizados, pasmos, dicíanme:
"Non teñas medo"
e eu tiña medo.

Solo cando chegaba ós meus ouvidos
a doce voz de mel da miña vella,

eu xa non tiña medo.

Agora non comprendo
como aquel ser cativo,
aquela vella nena tan feble,
(nos seus ollos azuis
había luces de amenceres novos)
podía escorrentar tan grande medo.

Celso Emilio Ferreiro, O soño sulagado




Versión en castelán


Siempre fui muy miedosa, allá en la prehistoria, cuando era niña combatía el miedo cantando, esto ocurrió mientras no me di cuenta de lo mal que lo hacía. Este poema describe muy bien lo que yo sentía, la vieja del poema para mí era la voz de mi abuela que desde que la perdí jamás me abandoou el miedo.

Cuando el cuervo de la noche se posaba
en las últimas luces del atardecer
mis ojos de niño
se llenaban de lágrimas y de relámpagos.

El viento que bufaba en los caminos
era un hombre holgazán envuelto en niebla
con un odre a la esplada para llevar niños

Los árboles semejaban
fantasma de caballos desbocados
galopando los campos.

Un miedo que me venía
de las raíces del mundo
me temblaba en la sangre,

Pasaba el jornalero silbando
con dos luceros prendidos en la azada,
y yo tenía miedo.

Pasaba el cazador
con abafantes perros
oliendo a tojos y carquesias
y yo tenía miedo.

Pasaban de fiesta los fuertes mozos
que volvieron de la guerra tan contentos,
y
yo tenía miedo.

Al pasar a mi lado y verme los ojos,
alterados, pasmados, me decían:
"No tengas miedo"
y yo tenía miedo.

Sólo cuando llegaba a mis oídos

la dulce voz de miel de mi vieja,

yo ya no tenía miedo.


Ahora no comprendo
como aquel ser pequeño,
aquella vieja niña tan endeble,
(en sus ojos azules
había luces de amaneceres jóvenes)
podía ahuyentar tan grande miedo.

martes, 3 de noviembre de 2009

A confesión




-Tes algo máis que confesar?

-Ter..., teño, pero...


-Pero que?


-Que teño medo de que vostede o vai dicir.


-Ti estás tolo rapaz!. Non sabes que aquí non se dí nada?


-Aquí non, pero noutro sitio, quen sabe!


-Nin aquí nin noutro lado. Primeiro temos que morrer que descubrir nada do que aquí nos contan.


-Pois entón, voullo dicir, pero...


-Pero que?


-Que non sei se o dirá.


-Está sabido. E acaba se queres. Xesús!, que rapaz máis desconfiado!


-Non lle é un pecado só, que son tres apegados.


-Así sea un cento; e confesa logo e acaba que Deus todo perdoa.


-Pois foille que...eu non sei se llo diga...


-Mira, ou te confesas, ou te levantas, pois xa me estás mareando un pouco máis da conta.


-Andaba co gando e roubeille as pedras dun valado ao tío Cazolas.


-Mellor, non digas a quen, non importa sabelo.


- É que non quero que el o saiba, senón esnaquízame.


-E para que non o saiba, dilo. E que fixeches coas pedras?


- Un forno para asar castañas. Pero non as roubei, que as levei da miña casa.


-Daquela, non roubaches máis cás pedras?
.


-Non señor cura, pero non sei como raio saltou unha muxica e prendeu o lume na toxeira e ardeu máis dun carro de toxos. E neguei que fose eu.


-Os rapaces sodes o demo! De modo que eu non vexo máis que dous pecados: un roubar as pedras e outro a mentira de negar que queimaches os toxos, por que con malicia non o farías?


-Non señor, pero, e logo o do forno...!


-Niso non vexo que haxa pecado.


- Pois a cartilla di: "
non fornicar".

-Tes razón, home, tes razón!. Pois mira, non forniques máis en toda a túa vida que se non has de ser canteiro, non perderás gran cousa.


Como era día de precepto, xantaron os cregos na casa do cura da parroquia e na conversa animada, o cura contou o que lle pasara cun rapaz no confesonario, armouse un rebumbio cos risos e o criado do cura arrimou o oído á porta para ver do que falaban e cando escoitou o que dicían, abriu a porta e metendo a cabeza, dirixiuse ao crego, e díxolle moi cabreado:


-Vostede ve?, Vostede ve? Eu non lle dixen que o había de dicir?.


Contiños da terra, Manuel Garcia Barros





Versión en castelán

-¿Tienes algo más que confesar?

-Tener..., tengo, pero...

-¿Pero qué?

-Que tengo miedo de que usted lo vaya a contar.

-¡Tu estás loco muchacho!. ¿No sabes que aquí no se cuenta nada?

-Aquí no, pero en otro sitio, ¡quien sabe!

-Ni aquí ni en otro lado. Primero tenemos que morir que descubrir nada de lo que aquí nos cuentan.

-Pues entonces, se lo voy a decir, pero...

-¿Pero qué?

-Que no sé si lo dirá.

-Está sabido. Y acaba si quieres. ¡Jesús!, ¡que crio más desconfiado!

-No es un pecado solo, que son tres pegados.

-Así sea un ciento; y confiesa ya y acaba que todo se perdona.

-Pues fue qué...yo no sé si se lo diga...

-Mira, o te confiesas, o te levantas, pues ya me estás mareando un poco más de la cuenta.

-Andaba con el ganado y le robé las piedras del muro al tío Cazolas.
-Mejor, no digas a quien, no es importante saberlo.


- Es que no quiero que él lo sepa, sino me despedaza.

-Y para que no lo sepa, lo dices. Y ¿qué hiciste con las piedras?

- Un horno* (forno) para asar castañas. Pero no las robé, que las llevé de mi casa.

-Entonces, ¿no robaste más que las piedras?

-No señor cura, pero no sé como saltó una chispa y prendió el fuego en el tojal y ardió más de un carro de tojos. Y negué que hubiera sido yo.

-¡Los chavales sois el diablo! De modo que yo no veo más que dos pecados: un robar las piedras y otro la mentira de negar que quemaste los tojos, ¿por qué con malicia no lo harías?

-No señor, pero, y ¡luego lo del horno (forno)...!

-En eso no veo que haya pecado.

- Pues la cartilla dice: "no fornicar".

-¡Tienes razón, hombre, tienes razón! Pues mira, no forniques más en toda tu vida que se no has de ser cantero, y no perderás gran cosa.

Como era día de precepto, almorzaron los curas en l casa del cura de la parroquia y en una conversación animada, el cura contó lo que le había pasado con un muchacho en el confesonario, se armó un jaleo con las risas y el criado del cura acercó el oído a la puerta para ver de que hablaban y cuando escuchó lo que decían, abrió la puerta metiendo la cabeza, y dirigiéndose al cura, le dice muy enfadado:

-¿Usted ve?, ¿Usted ve? ¿Yo no le dije que iba a decirlo?.