viernes, 8 de enero de 2010

Sesenta aniversario da morte de Castelao

Aquí había un debuxo de Castelao, onde aparece unha nai e unha nena que se nega ir a escola e dille a súa nai: - Non quero ir porque o escolante pégame e a escola cheira que fede.

Síntoo pero o debuxo tomárao dunha páxina e aínda que estaba indicado que páxina era, sacáronmo

Saberán o que é cheirar ou feder os nen@s que teñan que sufrir o decreto?

Ese decreto CHEIRA MAL e dicir FEEEEEEEDE

Feijóo: “O novo decreto do galego dálle a oportunidade aos alumnos para que se dirixan aos profesores no idioma que consideren oportuno, tanto en expresión oral como escrita.

Alguén no seu san xuízo e con dous dedos de fronte entende isto que di o
Presidente ou
Presidete? (eu non o inventei, pono en ebay "cena Presidete da Xunta de Galicia...."

Hoxe só vai en galego, non teño ánimos para polo en castelán, PERDOADE os que non entendedes o galego, prometo que non vai pasar isto moitas veces.

martes, 5 de enero de 2010

Homenaxe a Miguel Hernández





Las abarcas desiertas
As abarcas desertas

Por el cinco de enero

Polo cinco de xaneiro,

cada enero ponía

cada xaneiro poñía

mi calzado cabrero

o meu calzado cabreiro

a la ventana fría.

á ventá fría.

Y encontraba los días

E atopaba os días

que derriban las puertas,

que derruban as portas,

mis abarcas vacías,

as miñas abarcas baleiras,

mis abarcas desiertas.

as miñas abarcas desertas.

Nunca tuve zapatos,

Nunca tiven zapatos,

ni trajes, ni palabras:

nin traxes, nin palabras:

siempre tuve regatos,

sempre tiven regueiros,

siempre penas y cabras.

sempre penas e cabras.


Me vistió la pobreza,

Vestiume a pobreza,

me lamió el cuerpo el río

lambeume o corpo o río

y del pie a la cabeza

e do pé á cabeza

pasto fui del rocío.

pasto fun do orballo.

Por el cinco de enero,


Polo cinco de xaneiro,

para el seis, yo quería

para o seis, eu quería

que fuera el mundo entero

que fose o mundo enteiro

una juguetería.

unha xoguetería.

Y al andar la alborada


E ao andar a alborada

removiendo las huertas,

removendo as hortas,

mis abarcas sin nada,

as miñas abarcas sen nada,

mis abarcas desiertas.

as miñas abarcas desertas.

Ningún rey coronado

Ningún rei coroado

tuvo pie, tuvo gana

tivo pé, tivo gana

para ver el calzado

para ver o calzado

de mi pobre ventana.

da miña pobre ventá.

Toda gente de trono,

Toda xente de trono,

toda gente de botas

toda xente de botas

se rió con encono

riuse con carraxe

de mis abarcas rotas.

das miñas abarcas rotas.

Rabié de llanto, hasta


Rabiei de choro, ata

cubrir de sal mi piel,

cubrir de sal a miña pel,

por un mundo de pasta

por un mundo de pasta

y unos hombres de miel.


e uns homes de mel.

Por el cinco de enero

Polo cinco de xaneiro

de la majada mía

do meu curro

mi calzado cabrero

o meu calzado cabreiro

a la escarcha salia.

á xeada saía.

Y hacia el seis, mis miradas

E cara ao seis, as miñas miradas

hallaban en sus puertas

atopaban nas súas portas

mis abarcas heladas,

as miñas abarcas xeadas,

mis abarcas desiertas.

as miñas abarcas desertas.















lunes, 4 de enero de 2010

Para os Magos


Retrato de Picasso por Dalí


Algúns intentárono pero non o conseguirón


O outro día lendo unha entrada no blog Kabila pensei que lle ía copiar a idea a don Rafael e de feito comenteillo.
Eu tamén lle vou escribir unha cartiña aos Magos, dáme o mesmo que sexan aos de Oriente coma aos de Occidente, aos do Norte ou aos do Sur; eu no enderezo vou por: Para os Magos ( eles xa saben..., por algo son magos, non si?).


Estimados señores Magos:

Non teño moita práctica pedindo cousas, xa que hai anos decidín que non ía celebrar o voso día, non porque me caiades mal, que non é o caso, senón porque a min gústame ir contra a corrente, e como vexo que xa tedes dabondo quen vos festexe eu paso de facelo.


Vale, ao que ía, este ano eu quería pedirvos algunhas cousas, a ver se podedes facer maxia e prométovos que a partires de agora, non vou esquecerme de vós e polo voso día irei aos grandes almacéns a gastar algúns cartos, aínda que os teña que pedir prestados.

No primeiro lugar, podiades visitar ao señor alcalde de Coles a ver se ten a ben mandar limpar a beiravía de Lavandeira. Eu xa llo pedín, pero entre tanta festa e festexo, para min que o esqueceo.

No segundo lugar, eu quería que fixésedes que o señor Feijóo tivese un pesadelo e que se vise como vai ser lembrado polos galegos dentro dun século "Feijóo o que intentou asasinar a lingua galega, pero non o conseguiu, pasoulle o mesmo cós que o intentaron antes ca el".

No terceiro lugar, quedaríavos moi agradecida se podedes facer que
de agora en diante da Lingua se ocupen os que saben e non a utilicen os políticos como moeda de cambio para gañar ou perder as eleccións.

E por último, que todos aqueles que utilizan o nome ou a obra de persoas insignes, tratando de aproveitarse dalgunha forma deles, se lles poña a cara coma o "Retrato de Picasso" de Dalí.

Espero que vos chegue esta carta e cando a recibades vos encontredes ben de saúde, a miña, polo de agora, ben, grazas.






Versión en castelán

El otro día leyendo una entrada en el blog Kabila pensé que le iba a copiar la idea a don Rafael y de hecho se lo comenté.
Yo también le voy a escribir una cartita a los Magos, me da lo mismo que sea a los de Oriente como a los de Occidente, a los del Norte o a los del Sur; yo en la dirección voy a poner: Para los Magos ( ellos ya saben..., por algo son magos, verdad?).

Estimados señores Magos:

No tengo mucha práctica pidiendo cosas, ya que hace años decidí que no iba a celebrar vuestro día, no porque me caigáis mal, que no es el caso, sino porque a mí me gusta ir contra corriente, y como veo que ya tenéis de sobra quien os festeje yo paso de hacerlo.

Bueno, a lo que iba, este año yo quería pediros algunas cosas, a ver se podéis hacer magia y os prometo que a partir de ahora, no me voy a olvidar de vosotros y por vuestro día iré a los grandes almacenes a gastar algún dinero, aunque lo tenga que pedir prestado.

En primer lugar, podíais visitar al señor alcalde de Coles a ver si tiene a bien mandar limpiar el arcén de Lavandeira. Yo ya se lo pedí, pero entre tanta fiesta y festejo, para mí que se ha olvidado.

En segundo lugar, yo quería que hicierais que el señor Feijóo tuviera una pesadilla y que se viese como va a ser recordado por los gallegos dentro de un siglo "Feijóo el que intentó asesinar la lengua gallega, pero no lo consiguió, le pasó lo mismo que a los que lo intentaron antes que él".

En tercer lugar, os quedaría muy agradecida se podéis hacer que de ahora en adelante de la Lengua se ocupen los que saben y no la utilicen los políticos como moneda de cambio para ganar o perder las elecciones.

Y por último, que todos aquellos que utilizan el nombre o la obra de personas insignes, tratando de aprovecharse de alguna forma de ellos, se les ponga la cara como el "Retrato de Picasso" de Dalí.

Espero que os llegue esta carta y cuando la recibáis os encontréis bien de salud, la mía, por ahora, bien, gracias.