viernes, 13 de agosto de 2010

De moscos e de moscas que estamos en agosto


Nuñez Feijóo apagando o lume cando estaba na oposición



Un home que tiñan por medio aparvado entrou unha vez na botica e díxolle ao boticario:


-Ai, señor! Moitas moscas ten aquí!


-Pois mira -díxolle o boticario- por cada mosca que mates douche un euro.


O home puxo de testemuñas á xente que había na botica e púxose a matar moscas xuntando vinte ou vinte e cinco.


O boticario ía mirando unha por unha, e íalle dicindo segundo as separaba:


-Esta é mosco.


Separaba outra e dicía igual:


-Esta é mosco.


E así todas. Ningunha era mosca, todas eran "moscos".


Non lle deu ningún euro e ríronse del.


Pero aquel paisano tiña colmeas, e todos os anos mandáballe a proba do mel ao boticario. Así que lle chegou a hora de mandarlle o mel, foi ás cortes e colleu un pouco de merda das vacas e mesturouna co mel que lle ía mandar ao boticario.


Pasou o tempo e un día que foi o home pola botica preguntoulle ao boticario se lle gustaba o mel.


O boticario contestoulle:


-Home, esta vez non estaba nada bo. Mesmo parecía que sabía un pouco a merda, con perdón.


-Pois tíñaa -dixo o que parecía parvo- Pero mire, señor, o que lle sabe separar as moscas dos moscos, que separe a merda do mel!



Antoloxía do conto popular galego, Henrique Harguindey, Maruxa Barrio. Ed. Galaxia




-> Versión en castelán

Un hombre que era considera medio tonto entró una vez en la botica y le dijo al boticario:

-¡Ay, señor!¡Muchas moscas tiene aquí!

-Pues mira -le dijo el boticario- por cada mosca que mates te doy un euro.

El hombre puso de testigos a la gente que había en la botica y se puso a matar moscas juntando veinte o veinticinco.

El boticario iba mirando una por una, y le iba diciendo según las separaba:

-Esta es mosco.


Separaba otra y decía igual:

-Esta es mosco.

Y así todas. Ninguna era mosca, todas eran "moscos".


No le dio ningún euro y se rieron de él.

Pero aquel paisano tenía colmenas, y todos los años le mandaba la prueba de la miel al boticario. Así que llegó la hora de mandarle la miel, fue a las cuadras y cogió un poco de mierda de las vacas y la mezcló con la miel que le iba a mandar al boticario. Pasó el tiempo y un día que fue el hombre por la botica le preguntó al boticario si le gustaba la miel.

El boticario le contestó:

-Hombre, esta vez no estaba nada buena. Incluso parecía que sabía un poco a mierda, con perdón.


-Pues la tenía -dijo el que parecía tonto- Pero mire, señor, el que sabe separar las moscas de los moscos, que separe la mierda de la miel!

martes, 10 de agosto de 2010

Falemos de Cultura

Carmina Burana(o orixinal) é unha colección de cantos dos séculos XII e XIII, que se conservaron nun único códice atopado en 1803 por Johann Christoph von Aretin na abadía de Bura Sancti Benedicti (Benediktbeuern), en Baviera; no transcurso da secularización chegaron á Biblioteca Estatal de Baviera en Múnic, onde se conservan

O códice recolle un total de 300 rimas, escritas na súa maioría en latín (aínda que non con metro clásico), algunhas partes nun dialecto do xermano antigo medio, e do francés antigo.

Foron escritos cara ao ano 1230 aproximadamente, posiblemente na abadía benedictina de Seckau ou no convento de Neustift, ambos en Austria.

Aquí temos un exemplo:

Cando estamos na taberna,
non nos preocupamos de que sexa iso da terra,
senón que nos apresuramos cara ao xogo,
polo cal sempre suamos.

O que se fai na taberna,
onde o diñeiro é o que trae as copas,
isto é o que é necesario pescudar,
así que escoitade o que vos vou a dicir.

Uns xogan, outros beben;
algúns dedícanse indistintamente a ambas cousas.

Pero entre os que se dedican ao xogo,
destes, uns están espidos
e outros alí mesmo se visten;
algúns vístense con sacos.

Alí ninguén teme á morte,
senón que confían a Baco a súa sorte.
Primeiro, pola rica taberneira;
en honra a ela beben os homes libres.

Unha vez máis, polos cativos;
despois, beben tres veces polos vivos;
catro, polo conxunto dos cristiáns;
cinco, polos fieis defuntos;
seis, polas irmás frívolas;
sete, polos cabaleiros salvaxes.

Oito, polos irmáns pervertidos;
nove, polos monxes separados;
dez, polos navegantes;
once, polos que disenten;
doce, polos penitentes;
trece, polos camiñantes.

Tanto polo papa como polo rei,
beben todos sen lei.

Bebe a señora, bebe o señor,
bebe o soldado, bebe o clérigo,
bebe aquel, bebe aquela,
bebe o servo coa criada,
bebe o activo, bebe o nugallán,
bebe o branco, bebe o negro
bebe o constante, bebe o inconstante,
bebe o rudo, bebe o mago.

Bebe o pobre e o enfermo,
bebe o proscrito e o ignorado,
bebe o mozo, bebe o vello,
bebe o prelado e o decano,
bebe a irmá, bebe o irmán,
bebe a avoa, bebe a nai,
bebe ese, bebe aquel,
beben cento, beben mil.

Pouco duran seiscentas moedas
cando inmoderadamente
beben todos sen límite,
por moito que beban con espírito alegre.

Así, critícanos todo o mundo,
e así seremos pobres.
Que se condenen os que nos critican
e non sexan inscritos cos xustos!

Ben!



-> Versión en Castelán

Carmina Burana (el original) es una colección de cantos de los siglos XII y XIII, que se conservaron en un único códice encontrado en 1803 por Johann Christoph von Aretin en la abadía de Bura Sancti Benedicti (Benediktbeuern), en Baviera; en el transcurso de la secularización llegaron a la Biblioteca Estatal de Baviera en Múnich, donde se conservan


El códice recoge un total de 300 rimas, escritas en su mayoría en latín (aunque no con metro clásico), algunas partes en un dialecto del germano antiguo y del francés antiguo.

Fueron escritos hacia el año 1230 aproximadamente, posiblemente en la abadía benedictina de Seckau o en el convento de Neustift, ambos en Austria.

Aquí tenemos un ejemplo:

Cuando estamos en la taberna,
no nos preocupamos de qué sea eso de la tierra,
sino que nos apresuramos hacia el juego,
por el cual siempre sudamos.

Lo que se hace en la taberna,
donde el dinero es el que trae las copas,
esto es lo que es necesario averiguar,
así que escuchad lo que os voy a decir.

Unos juegan, otros beben;
algunos se dedican indistintamente a ambas cosas.

Pero entre los que se dedican al juego,
de éstos, unos están desnudados
y otros allí mismo se visten;
algunos se visten con sacos.

Allí nadie teme a la muerte,
sino que confían a Baco su suerte.

Primero, por la rica tabernera;
en honor a ella beben los hombres libres.

Una vez más, por los cautivos;
después, beben tres veces por los vivos;
cuatro, por el conjunto de los cristianos;
cinco, por los fieles difuntos;
seis, por las hermanas frívolas;
siete, por los caballeros salvajes.

Ocho, por los hermanos pervertidos;
nueve, por los monjes separados;
diez, por los navegantes;
once, por los que disienten;
doce, por los penitentes;
trece, por los caminantes.

Tanto por el papa como por el rey,
beben todos sin ley.

Bebe la señora, bebe el señor,
bebe el soldado, bebe el clérigo,
bebe aquél, bebe aquélla,
bebe el siervo con la criada,
bebe el activo, bebe el perezoso,
bebe el blanco, bebe el negro
bebe el constante, bebe el inconstante,
bebe el rudo, bebe el mago.
Bebe el pobre y el enfermo,
bebe el proscrito y el ignorado,
bebe el joven, bebe el viejo,
bebe el prelado y el decano,
bebe la hermana, bebe el hermano,
bebe la abuela, bebe la madre,
bebe ése, bebe aquél,
beben ciento, beben mil.

Poco duran seiscientas monedas
cuando inmoderadamente
beben todos sin límite,
por mucho que beban con espíritu alegre.

Así, nos critica todo el mundo,
y así seremos pobres.

¡Que se condenen los que nos critican
y no sean inscritos con los justos!

¡Bien!




-> Versión Orixinal



In taberna quando sumus,

non curamus quid sit humus,
sed ad ludum properamus,
cui semper insudamus.
Quid agatur in taberna,
ubi nummus est pincerna,
hoc est opus ut queratur,
si quid loquar, audiatur.
Quidam ludunt, quidam bibunt,
quidam indiscrete vivunt.
Sed in ludo qui morantur,
ex his quidam denudantur
quidam ibi vestiuntur,
quidam saccis induuntur.
Ibi nullus timet mortem
sed pro Baccho mittunt sortem.
Primo pro nummata vini,
ex hac bibunt libertini;
semel bibunt pro captivis,
post hec bibunt ter pro vivis,
quater pro christianis cunctis,
quinquies pro fidelibus defunctis,
sexies pro sororibus vanis,
septies pro militibus silvanis.
Octies pro fratribus perversis,
nonies pro monachis dispersis,
decies pro navigantibus,
undecies pro discordantibus,
duodecies pro penitentibus,
tredecies pro iter agentibus.
Tam pro papa quam pro rege
bibunt omnes sine lege.
Bibit hera, bibit herus,
bibit miles, bibit clerus,
bibit ille, bibit illa,
bibit servus, cum ancilla,
bibit velox, bibit piger,
bibit albus, bibit niger,
bibit constants, bibit vagus,
bibit rudis, bibit magus.
Bibit pauper et egrotus,
bibit exul et ignotus,
bibit puer, bibit canus,
bibit presul et decanus,
bibit soror, bibit frater,
bibit anus, bibit mater,
bibit iste, bibit ille,
bibunt centum, bibunt mille.
Parum sexcente nummate
durant, cum immoderate
bibunt omnes sine meta,
quamvis bibant mente leta;
sic nos rodunt omnes gentes,
et sic erimus egentes.
Qui nos rodunt confundantur
et cum iustis non scribantur.
Io!