jueves, 16 de septiembre de 2010

A que se debe o mal carácter de Isadora?



Isadora



Checha




Dorian e Sofía



Isadora viviu ata hai pouco tempo na capital, o seu carácter sempre foi moi forte, e cando estaba no piso, ela era a que decidía onde quería estar en cada momento e había que ter tino, porque non permitía ser molestada. Só comía os pensos dunha marca en concreto, e prefería pasar sen comer a probar outra cousa.


No mes de Xuño decidimos, por diversas causas, que ía ir para a finca, os primeiros días pasouno moi mal, case non a viamos e eu tiña moita mágoa porque case non comía.


Agora Isadora xa volve ser a xefa, atrévese con todos, ao pobre Dorian bátelle todos os días e sempre que lle dá a gana, ao velo vai correndo, dálle dúas ou tres veces coa pata na cabeza e berra ela coma se no canto de dálas, as recibise.
Ata onte, aos cans parecía terlles un pouco de medo, cando eles saían a dar o paseo, ela rubía ao sabugueiro ou a figueira e dende alí miraba o que facían. Onte decidiu que ela non tiña porque agocharse, nun principio fíxolles fronte cunha cancela por medio, pero ao ver que os cans pasaban dela e non lle facían caso, pasou por baixo da cancela e deu un chouto para baterlle á Checha, foi tan rápida que a cadela
cando quixo reaccionar, a gata xa estaba do outro lado da cancela e protestando e ameazando como se a ofendida fose ela.



->Versión en castelán


Isadora vivió hasta hace poco tiempo en la capital, su carácter siempre fue muy fuerte, y cuando estaba en el piso, era la que decidía donde quería estar en cada momento y había que tener cuidado, porque no permitía ser molestada. Sólo comía los piensos de una marca en concreto, prefería pasar sin comer a probar otra cosa.

En el mes de Junio decidimos, por diversas causas, que iba a ir para la finca, los primeros días lo pasó muy mal, casi no la veíamos y yo tenía mucha pena porque casi no comía.

Ahora Isadora ya vuelve a ser la jefa, se atreve con todos, al pobre Dorian le pega todos los días y siempre que le da la gana, al verlo va corriendo, le da dos o tres veces con la pata en la cabeza y chilla ella como si en vez de ser la que da, fuese la que recibe.

Hasta ayer, a los perros parecía tenerles un poco de miedo, cuando ellos salían a dar el paseo, ella trepaba al saúco o a la higueira y desde allí contemplaba lo que hacían. Ayer decidió que ella no tenía porque esconderse, en un principio les hizo frente con una cancilla por medio, pero al ver que los perros pasaban de ella y no le hacían caso, pasó por debajo de la cancilla y dio un brinco para pegarle a Checha, fue tan rápida que la perra cuando quiso reaccionar, la gata ya estaba del otro lado de la cancilla y protestando y amenazando cómo si la ofendida fuera ella.