jueves, 6 de enero de 2011

Edith Piaf - Non, Je ne regrette rien

Esta é a primeira entrada do Mes da Música

Idea de María Jesús do blog Paradeladecoles


-> Versión Galega

Edith Piaf foi a dama e señora da canción francesa do século XX. Ninguén xamais, nin antes nin despois, foi capaz de chegar tan forte ao corazón dos seus paisanos. Para os franceses é a voz da dor, da melancolía, da tristeza.

Despois dunha nenez triste, abandonada pola súa nai, criada por unha avoa de moral un pouco relaxada, preto dun pai artista que a puxo a traballar moi pronto no circo. Aos dezanove anos púxose a cantar nos parques públicos de Pigalle. Alí foi descuberta por Louis Leplée que a puxo a cantar no seu cabaret.


Despois do asasinato de Leplée o letrista Raymond Asso tomou as rendas da carreira de Edith Piaf. A desgraza nunca abandonou a súa vida, perdeu unha filla cando só tiña dezaoito meses. Coa chegada da guerra
mantívose fiel as súas raíces e aos seus principios traballando para a Resistencia. Rematada a guerra, continuou coa súa carreira coa regrabación dos seus primeiros éxitos e novos temas.

Participou en películas, conquistou América e o mundo e grabou centos de cancións inolvidables, temas como
L´actcordéoniste, Les trois cloches, L´hymne á l´amour, La vie en rose, Non, je ne regrette rien, Milord...

Tamén protagonizou unha comedia musical.



Morreu en 1963 en París.







Non, rien de rien
Non, nada de nada

Non, je ne regrette rien
Non, eu non lamento nada

Ni le bien qu´on m´a fait, ni le mal
Nin o ben que me fixeron, nin o mal

Tout ça m´est bien égal
Todo me dá o mesmo!


Non, rien de rien
Non, nada de nada


Non, je ne regrette rien
Non, eu non lamento nada


C´est payé, balayé, oublié
Iso está pagado, varrido, esquecido


Je me fous du passé
Fago o louco do pasado


Avec me souveniers
coas miñas lembranzas


J´ai allumé le feu
fixen unha fogueira


Mes chagrins, mes plaisirs
As miñas tristuras, os meus praceres


Je n´ai plus besoin d´eux
Xa non me son necesarios


Balayés mes amours
Varridos os amores


Avec leurs trémolos
e todos os tremores


Balayés pour toujours
Varridos para sempre


Je repars à zèro
comezo de cero


Non, rien de rien
Non, nada de nada


Non je ne regrette rien
Non, eu non lamento nada


Ni le bien qu´on m´a fait, ni le mal
Nin o ben que me fixeron, nin o mal


Tout ça m`est bien égal
Todo me dá o mesmo


Non, rien de rien
Non, nada de nada


Non, je ne regrette rien
Non, eu non lamento nada


Car ma vie
Porque a miña vida


Car mes joies
Porque as miñas alegrias


Aujourd`hui
Hoxe


Ça commence avec toi...
Todo iso comeza contigo...


-> Versión en castellano

Edith
Piaf fue la dama y señora de la canción francesa del siglo XX. Nadie jamás, ni antes ni después, fue capaz de llegar tan fuerte al corazón de sus paisanos. Para los franceses es la voz del dolor, de la melancolía, de la tristeza.

Después de una niñez triste, abandonada por su madre, criada por una abuela de moral un poco relajada, cerca de un padre artista que la puso a trabajar muy pronto en el circo. A los diecinueve años se puso a cantar en los parques públicos de
Pigalle. Allí fue descubierta por Louis Leplée que la llevó a cantar en su cabaret.

Después del asesinato de
Leplée el letrista Raymond Asso tomó las riendas de la carrera de EdithPiaf.

La desgracia nunca abandonó su vida, perdió una hija cuando sólo tenía dieciocho meses. Con la llegada de la guerra se mantuvo fiel a sus raíces y a sus principios trabajando para la Resistencia. Terminada la guerra, continuó con su carrera con la
regrabación de sus primeros éxitos y nuevos temas.

Participó en películas, conquistó América y el mundo y
grabó cientos de canciones inolvidables, temas como actcordéoniste, Lees trois cloches, L´hymne a la l´amour, Lana vie en rose, No, jene regrette rien, Milord...

También protagonizó una comedia musical.


Murió en 1963 en París.





No, nada de nada

No, yo no lamento nada

Ni el bien que se me han hecho, ni el mal

Todo esto me da igual

No, nada de nada

No, yo no lamento nada

Está pagado, barrido, olvidado

Me hago el loco del pasado

Con mis recuerdos

Hice una fogata

Mis tristezas, mis placeres

Ya no los necesito

Barridos mis amores

y todos los temores

Barridos para siempre

Comienzo de cero

No, nada de nada

No yo no lamento nada

Ni el bien que me han hecho, ni el mal

Todo esto me da igual!

No, nada de nada

No, yo no lamento nada

Porque mi vida

Porque mis alegrías

Hoy

Todo esto comienza contigo...

domingo, 2 de enero de 2011

Do montón


Dorian


Son a que son,

casualidade inconcibíbel


como todas as casualidades.



Outros devanceiros


puideron ter sido os meus


e eu abandonaría


outro niño,


ou me arrastraría cuberta de escamas


de debaixo dalgunha árbore.


No vestiario da natureza


hai moitos traxes.


Traxe de araña, de gaivota, de rato de monte.


Cada un, como feito a medida,


lévase docilmente


ata que se fai tiras.


Eu tampouco elixín,


pero non me queixo.


Puiden ser alguén


moito menos persoal.


Parte dun cardume, dun formigueiro, dun enxame,


partícula da paisaxe sacudida polo vento.



Alguén moito menos feliz


criado para un abrigo de peles


ou para unha mesa do Nadal,


algo que se move baixo un cristal de microscopio.



Árbore cravada na terra,


á que se aproxima un incendio.



Herba arroiada


polo correr de incomprensibles sucesos.



Un tipo de mala estrela


que para algúns brilla.



E se espertase medo na xente,


ou só noxo,


ou só compaixón?



E se nacese non na tribo debida


e se pechasen ante min os camiños?



O destino até agora,


foi benévolo comigo.



Púidome non ser dado


lembrar bos momentos.


Púidoseme privar


da tendencia a comparar.


Puiden ser eu mesma, pero sen que me sorprendese,


o que significaría


ser alguén totalmente diferente.

WISLAWA SZYMBORSKA


-> Versión en Castelán


Del montón

Soy la que soy,

casualidad inconcebible
como todas las casualidades.

Otros antepasados
podrían haber sido los míos
y yo habría abandonado
otro nido,
o me habría arrastrado cubierta de escamas
de debajo de algún árbol.

En el vestuario de la naturaleza
hay muchos trajes.

Traje de araña, de gaviota, de ratón de monte.

Cada uno, como hecho a medida,
se lleva dócilmente
hasta que se hace tiras.

Yo tampoco he elegido,
pero no me quejo.

Pude haber sido alguien
mucho menos personal.

Parte de un banco de peces, de un hormiguero, de un enjambre,
partícula del paisaje sacudido por el viento.

Alguien mucho menos feliz
criado para un abrigo de pieles
o para una mesa navideña,
algo que se mueve bajo un cristal de microscopio.

Árbol clavado en la tierra,
al que se aproxima un incendio.

Hierba arrollada
por el correr de incomprensibles sucesos.

Un tipo de mala estrella
que para algunos brilla.

¿Y si despertara miedo en la gente,
o solo asco,
o sólo compasión?

¿Y si hubiera nacido no en la tribu debida
y se cerraran ante mí los caminos?

El destino hasta ahora ,
ha sido benévolo conmigo.

Pudo no haberme sido dado
recordar buenos momentos.

Se me pudo haber privado
de la tendencia a comparar.
Pude haber sido yo misma, pero sin que me sorprendiera,
lo que habría significado
ser alguien totalmente diferente.
WISLAWA SZYMBORSKA