jueves, 13 de enero de 2011

Non puiden quitar os meus ollos...


Aló polo ano 72 do século pasado, un 7 de Agosto, estabamos as miñas amigas máis eu, na festa das Neves, era luns, o último día da festa, eu estivera a piques de non poder ir, ao meu avó xa lle parecía suficiente o sábado e o domingo de festa, pero eu sabía como convencelo, non era moi difícil.

A tarde presentábase un pouco aburrida, case non había xente, a orquestra non paraba de tocar, vin como un grupo de mozos viña cara o campo da festa e vino,e naquel intre souben que o tiña que coñecer.

A orquestra comezou a tocar esta canción, el veu ao meu carón e díxome se bailábamos, e bailamos, que ben ulía!.

Bailamos aquel día ata que rematou a verbena e levamos 38 anos bailando e tamén moitas veces tropezando, esvarando,... ,e de novo bailando.

Pero iso é a vida, ou non?






No puedo creer que es verdad
Que tanta felicidad
Haya viajado hasta mí
Y simplemente aprendí
Que el cielo siento alcanzar
Pensando que voy a amar
Por eso no puedo así
Quitar mis ojos de ti.

Tú tienes que perdonar
Mi insolencia al mirar
Toda mi culpa no es
Me he enamorado esta vez
Difícil es ser y existir
Sin ti no quiero vivir
Por eso no puedo así
Quitar mis ojos de ti.

Te quiero mucho
Mi bien compréndelo te quiero mucho
Con toda intensidad te necesito
Dígote la verdad.

Te quiero mucho
Y pido sin cesar que no me dejes
Ya que te encontré
Pues voy a amarte
Siempre quiero amarte.

No puedo creer que es verdad
Que tanta felicidad
Haya viajado hasta mí
Y simplemente aprendí
Que el cielo siento alcanzar
Pensando que voy a amar
Por eso no puedo así
Quitar mis ojos de ti.

Te quiero mucho
Mi bien compréndelo te quiero mucho
Con toda intensidad te necesito
Dígote la verdad.

Te quiero mucho
Y pido sin cesar que no me dejes
Ya que te encontré
Pues voy a amarte
Siempre quiero amarte.

Te quiero mucho
Mi bien compréndelo te quiero mucho
Con toda intensidad te necesito
Dígote la verdad.


-> Versión en Castelán


Allá por el año 72 del siglo pasado, un 7 de Agosto, estábamos mis amigas y yo, en la fiesta de las Nieves, era lunes, el último día de la fiesta, yo había estado a punto de no poder ir, a mi abuelo ya le parecía suficiente el sábado y el domingo de fiesta, pero yo sabía convencerlo, no era muy difícil.


La tarde se presentaba un poco aburrida, casi no había gente, la orquesta no paraba de tocar. De pronto vi como un grupo de jóvenes venían hacia el campo de la fiesta y allí estaba, y en aquel momento supe que tenía que conocerle.


La orquesta comenzó a tocar esta canción, él se acercó a mi y me dijo si bailaba, y bailamos, ¡qué bien olía!.

Bailamos aquel día hasta que termino la verbena y llevamos 38 años bailando y también muchas veces tropezando, resbalando,... , y de nuevo bailando.

Pero eso es la vida, ¿no?

lunes, 10 de enero de 2011

Esta foi unha das miñas nanas "Caminito"


Foi unha das primeiras cancións das que teño memoria, a miña tía Vicenta converteuna nunha das miñas nanas, á miña memoria veñen pequenos flash-back, nos que me vexo no colo da miña tía, sentada nun pequeno escano ao carón da lareira, intentando que me quedase durmida, porque eu era tan medrosa (aínda sigo sendo) que me negaba a ir á cama antes de quedarme durmida.

Dende entón pasaron moitos, moitos anos, ela xa hai tempo que se foi o mesmo que fun perdendo outros seres aos que amaba e me amaban, pero ao longo da miña vida, de cando en vez, cando me sinto soa, cando sinto verdadeira necesidade de estar no colo de alguén, á miña mente vén a letra desta canción.






Caminito que el tiempo ha borrado,

"Caminito" (camiñiño, carreiriño) que o tempo borrou

que juntos un día nos viste pasar,

que xuntos un día nos viches pasar,

he venido por última vez,

vin por última vez,

he venido a contarte mi mal.

vin contarche o meu mal.

Caminito que entonces estabas

"Caminito"( Camiñiño, carreiriño) que daquela estabas

bordado de trébol y juncos en flor,

bordado de trevo e xuncos en flor

una sombra ya pronto serás,

unha sombra xa axiña serás

una sombra lo mismo que yo.

unha sombra o mesmo ca min

Desde que se fue

Dende que se foi

triste vivo yo,

triste vivo eu

caminito amigo,

"caminito"(camiñiño, carreiriño) amigo

yo también me voy.

eu tamén me vou

Desde que se fue

Dende que se foi

nunca mas volvió,

nunca máis volveu

seguiré sus pasos,

seguirei os seus pasos.

caminito, adiós.

"caminito"(camiñiño, carreiriño), adeus.

Caminito que todas las tardes

"Caminito"(camiñiño, carreiriño) que todas as tardes

feliz recorrías cantando mi amor,

feliz percorrías cantando o meu amor,

no le digas si vuelve a pasar

non lle digas se volve pasar

que mi llanto tu suelo regó.

que o meu choro o teu chan regou

Caminito cubierto de cardos,

"Caminito"(camiñiño, carreiriño) cuberto de cardos,

la mano del tiempo tu huella borró;

a man do tempo a túa pegada borrou

yo a tu lado quisiera caer

eu ao teu carón quixese caer

y que el tiempo nos mate a los dos.

e que o tempo nos mate aos dous.



-> Versión en castellano


Fue una de las primeras canciones de las que tengo memoria, mi tía Vicenta la convirtió en una de mis nanas, a mi memoria vienen pequeños flash-back, en los que me veo en el regazo de mi tía, sentada en un pequeño banco al lado del fuego del hogar, intentando que me quedara dormida, porque yo era tan miedosa (aun lo sigo siendo) que me negaba a ir a la cama antes de quedarme dormida.


Desde entonces pasaron muchos, muchos años, ella ya hace tiempo que se fue, lo mismo que fui perdiendo otros seres a los que amaba y me amaban, pero a lo largo de mi vida, de vez en cuando, si me siento sola, si siento verdadera necesidad de estar en el regazo de alguien, a mi mente viene la letra de esta canción.