martes, 2 de agosto de 2011

A campá da casa do cego (Concurso Paradela)




->Versión en galego

Disque el quedara cego cando aínda era un meniño, foi por culpa dunha enfermidade desas que se teñen cando somos pequenos. Sempre foi moi raro e nunca o viron falar cos veciños, só saudaba ao pasar e pobre do rapaz que se lle puxese no camiño, zorregáballe co caxato. Non sabemos onde coñeceu a aquela muller, pero un día apareceu con ela na aldea e dende aquela vivían os tres, o can, a muller e o cego. Ela parecía boa muller e non che era mal feita, non sei como puido arrimarse a el. Tíñaa sempre controlada, cando ela se paraba con alguén a falar, el tocaba esa campá que ten colgada na porta e se non chegaba ao instante, ao pasar por o seu carón soltáballe un golpe co caxato. O malnacido ver non vía, pero tíñache unha puntería de carallo, contoume Antón que un día cando estaba nas cepas que estreman coa súa horta, viu como lle tiraba un sacho e lle deu con el na cabeza, despois ela fuxiu correndo cara á casa coa cabeza chea de sangue.
Disque un día ela desapareceu e non se soubo máis dela, hai quen di, que aproveitou cando el estaba durmindo e fuxiu andando ata a cidade. O cego pasou aquela mañá tocando a campá, segundo ían pasando as horas o badalo soaba máis forte, parecía que ía romper, ao final meteuse dentro da casa. Un bo día, din que o viron saír cun saco ao lombo, ía acompañado do can e colleron o camiño que leva ao río. Dende aquela, hai días que se escoita, á noitiña, unha ou dúas badaladas, hai quen di que é o vento, pero soa tan triste que máis ben parece outra cousa. Os rapaces xogando, de cando en vez, poñen como reto ir tocar a campá, na aldea están convencidos que na casa do cego hai pantasmas.


->Versión en castelán

Por lo visto él se había quedado ciego siendo un niño, fue por causa de una enfermedad de esas que se tienen cuando somos pequeños. Siempre fue muy raro y nunca lo vieron hablar con los vecinos, sólo saludaba al pasar y pobre del chaval que se le pusiera en el camino, le daba con el bastón. No se sabe donde conoció a aquella mujer, pero un día apareció con ella en la aldea y desde entonces vivían los tres, el perro, la mujer y el ciego. Ella parecía una buena mujer y no era fea, no sé como pudo arrimarse a él. La tenía siempre controlada, cuando ella se paraba con alguien a hablar, él tocaba esa campana que está colgada en la puerta y si no llegaba al instante, al pasar a su lado le soltaba un golpe con el bastón. El malnacido, ver no vía, pero tenía una puntería de carajo. Me contó Antón que un día cuando estaba en la viña que linda con su huerta, vio como le tiraba un sacho y le daba con él en la cabeza, después ella huyó, corriendo hacia la casa, con la cabeza llena de sangre.
Por lo visto un día desapareció y no se supo más de ella, hay quien dice, que aprovechó mientras él estaba durmiendo y huyó andando hasta la ciudad. El ciego pasó aquella mañana tocando la campana, según iban pasando las horas el badajo sonaba más fuerte, parecía que iba a romper, al final se metió dentro de casa. Un buen día, lo vieron salir con un saco a cuestas, iba acompañado del perro y cogieron el camino que lleva al río. Desde entonces, algunos días se escucha, al anochecer, una o dos campanadas, hay quien dice que es el viento, pero suena tan triste que más bien parece otra cosa. Los niños jugando, de vez en cuando, ponen como reto ir a tocar la campana, en la aldea están convencidos que en la casa del ciego hay fantasma.