viernes, 13 de abril de 2012

Reflexións de venres trece




















Dexter intentando explicarlle  ao pequerrecho (aínda non ten nome, só ten unha semana) que teñen que ser amigos.




E agora, ao escribir esta memoria, dígome: "Por que non me enganou? Por que non me enganou entón como enganaba aos demais? Por que se aflixiu? Por que non podía enganarse a sí mesmo, ou porque non podía enganarme?" E quero crer que se aflixía porque non podía enganarse para enganarme.
San Manuel Bueno, Martir, Miguel de Unamuno


Versión en castelán

Y ahora, al escribir esta memoria, me digo: " ¿Por qué no me engañó? ¿Por qué no me engañó entonces como engañaba a los demás? ¿Por qué se acongojó? ¿Por qué no podía engañarse a sí mismo, o porque no podía engañarme?" Y quiero creer que se acongojaba porque no podeía engañarse para engañarme.
San Manuel Bueno, Martir, Miguel de Unamuno

domingo, 8 de abril de 2012

Cousas da bisavoa



-Que ben se está aquí! Non hai como pasar unhas horas en boa compañía contando contos. Faleiche algunha vez da miña bisavoa Carme?
-...
 -Morreu cando eu tiña dezaseis anos, tiña daquela oitenta e seis  e xa levaba varios anos con demencia senil. Estaba xorda, pero lía nos beizos, claro que se non falabas mirándoa á cara non se decataba de nada. Algunhas noites, metíase na habitación do meu curmán para facelo rezar, rezaba en alto e quería que el a acompañase, comezaba "con deus me deito, con deus me levanto..." el tamén rezaba, pero por moito que berrase, ela non o oía e entón collíao dos pelos e dáballe contra o tabique (menos mal que era de madeira) e dicíalle "reza galopín, reza badulaque, es un xudeu, reza..." Estaba así ata que ía a avoa a liberalo e o meu curmán remataba chorando.
Foi ela a quen lle oín por primeira vez utilizar o adverbio U. Andabamos coas vacas no prado e daquela tiñamos unha vaca que só estaba a gusto no prado do veciño. O meu curmán e máis eu estabamos a xogar e non lles faciamos moito caso. A bisavoa veu onda nós e soltándome  un golpe co caxato nas nádegas díxonos: "U-la vaca?".

Eu non sabía que dicir e o meu curmán estaba ocupado fuxindo para librarse do caxato, ela non facía máis que repetir "U-la vaca, u-la vaca?

Entón eu chorando e tratando de fuxir tamén, berreille "Eu non quero ulila, ula vostede se quere".

Hai outra anécdota que sempre que a lembro faime rir. Cada vez que vía que ías ir a algún sitio, non che preguntaba a onde ías, nin que ías facer, só che dicía "Levas as bragas limpas?".



Versión en castelán

-¡Qué bien se está aquí! No hay como pasar unas horas en buena compañía contando cuentos. ¿Te hablé alguna vez de mi bisabuela Carmen?
- ...
-Murió cuándo yo tenía dieciséis años, tenía  ochenta y seis y ya llevaba varios años con demencia senil. Estaba sorda, pero leía en los labios, claro que si no hablabas mirándola a la cara no se enteraba de nada. Algunas noches, se metía en la habitación de mi primo para que rezase con ella, rezaba en alto y quería que él la acompañara, comenzaba "con dios me acuesto, con dios me levanto..." él también rezaba pero como ella no le veía la cara, no lo oía y entonces lo cogía de los pelos y le daba contra el tabique (menos mal que era de madera) y le decía "reza galopín, reza badulaque, eres un judío, reza..." No paraba hasta que iba la abuela a liberarlo y mi primo terminaba llorando.

Fue ella, a quien le oí por primera vez utilizar el adverbio "U"(dónde) . Andábamos con las vacas en el prado y teníamos una vaca que sólo estaba a gusto en el prado del vecino. Mi primo y yo estábamos jugando y no les hacíamos mucho caso. La bisabuela fue a donde estábamos y soltándome  un golpe con el bastón en las nalgas, nos dijo: "¿Dónde está la vaca?"(U-la a vaca?).

Yo no sabía que decir y mi primo estaba ocupado huyendo para librarse del bastón, mientras ella no hacía más que repetir "¿Dónde está la vaca, dónde está la vaca? (U-la  vaca, u-la  vaca?)

Entonces yo llorando y tratando de huir también, le grité "Yo no quiero olerla (ulila),  huela (ula) usted si quiere".

Hay otra anécdota que siempre que la recuerdo me hace reír. Cada vez que veía que ibas a salir a algún sitio, no te preguntaba a dónde ibas, ni qué ibas a hacer, sólo te decía "¿Llevas las bragas limpias?".

* U. Es un adverbio interrogativo que sólo se usa seguido del artículo determinado o formas átonas del pronombre personal de la 3ª persona en enunciados sin verbo: (u-la miña carteira?) ¿dónde está mi cartera?
*En gallego el verbo oler es ulir.